Arada Bir Yerde

Hayal meyal hatırlıyorum küçüktüm kaybolmuştum, küçüktüm derken gerçekten küçüktüm herkes herşey dev gibiydi kalabalıktı kaybolmam mı kaybolmamam mı imkansızdı anlamadım ama o kadar küçüken anladım kalabalıkta yalnız kalmayı, arada bi yerlerde bana ait olmayan yerlerdeydim çok insan vardı ama hiçbiri bana ait değildi annem değildi o anda yapılacak en iyi şey dikkat çekmekti, benim dışımda her çocuk bağırarak ağlar yardım isterdi heralde. sorun da kendiliğinden ortadan kalkardı kalabalıkta ki görünmez çocuk bağırtı sayesinde kendi iç dünyasındaki geçici körlüğünden kurtulmuş yardımsever bi teyze gelir "senin büyüğün nerde çocuk" der. beni anneme götürürdü, ama ben mağrurca yoluma devam ettim. hatta bana yardım etmeye çalışan bacaklara (o anda benim için herşey bacaktı) (itiraf ediyorum hayatımdaki herşeyin bacak olduğu tek dönem değildi) bikaç çalım attım arada bi yerde durdum sonra annem geldi işte.. Eee diyeceksin eesi yok yabancı işte burasıda kalabalık aradabiyerde bende yazarım dururum belki biri okur kendini bulur...